Ο Ώκεανος στο Τέλος του Δρόμου

Περιγραφή

Σάσεξ, Αγγλία. Ένας μεσήλικας επιστρέφει για μία κηδεία στο μέρος όπου ζούσε όταν ήταν παιδί. Παρόλο που το παλιό του σπίτι δεν υπάρχει πια, κάτι τον οδηγεί στο αγρόκτημα στο τέλος του δρόμου, όπου, όταν ήταν επτά ετών, συνάντησε ένα πολύ παράξενο κορίτσι, τη Λέτι Χέμπστοκ, τη μητέρα και τη γιαγιά της.

Έχει χρόνια να σκεφτεί τη Λέτι, αλλά, καθώς κάθεται στη λιμνούλα (μια λιμνούλα που εκείνη έλεγε πως ήταν ωκεανός) πίσω απ’ την ετοιμόρροπη αγροικία, κατακλύζεται από ξεχασμένες αναμνήσεις. Και το παρελθόν παραείναι παράξενο, τρομακτικό και επικίνδυνο για να έχει συμβεί σε οποιονδήποτε, πόσο μάλλον σ’ ένα αγοράκι.

Σαράντα χρόνια νωρίτερα, ένας άντρας αυτοκτόνησε μέσα σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο σ’ αυτό το αγρόκτημα στο τέλος του δρόμου. Σαν το φυτίλι σ’ ένα πυροτέχνημα, ο θάνατός του πυροδότησε μια βόμβα, που η έκρηξή της έφερε απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το κακό άρχισε να τριγυρνάει ελεύθερο, πράγμα τρομακτικό και εντελώς ακατανόητο για ένα μικρό αγόρι. Και η Λέτι -μαγική, καθησυχαστική, σοφή για την ηλικία της- υποσχέθηκε να τον προστατέψει, με οποιοδήποτε κόστος.

Ένα πρωτοποριακό έργο από έναν μετρ του είδους του, “Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου” ξεδιπλώνεται με σπάνια ευαισθησία προς ό,τι μας κάνει ανθρώπινους, και φανερώνει τη δύναμη που έχουν οι ιστορίες να αποκαλύπτουν το κακό γύρω μας και εντός μας και να μας προστατεύουν απ’ αυτό. Είναι ένας συνταρακτικός, τρομακτικός και ελεγειακός μύθος, λεπτοκαμωμένος όσο τα φτερά μιας πεταλούδας και απειλητικός όσο ένα μαχαίρι σ’ ένα σκοτεινό στενό.

«Η γραφή του είναι απλή αλλά ποιητική, ο κόσμος του παράξενος αλλά εντελώς πιστευτός – αν ήταν Νοτιοαμερικανός θα κατατάσσαμε αυτό το έργο του στον μαγικό ρεαλισμό αντί για τη λογοτεχνία του φανταστικού» (The Times)

«Είναι το πιο συγκινητικό βιβλίο που έχει γράψει ο Gaiman, ένα μυθιστόρημα που, μέσα από την οξυδερκή παρατήρηση της πραγματικότητας και το συναίσθημα, καταφέρνει να κάνει τα απόκοσμα στοιχεία του ακόμα πιο εντυπωσιακά και πειστικά» (Daily Telegraph)